از افتادن نترسید!

شما بارها افتاده‌اید، هر چند به یاد نمی‌آورید. برای مثال، اولین‌باری که سعی کردید راه بروید، شنا کنید و یا توپی را گل کنید، بارها افتادید، نزدیک بود غرق شوید و یا توپ را به خارج دروازه زدید.
نگران زمین خوردن نباشید! نگران لحظه‌هایی باشید که سعی خود را باید می‌کردید و نکردید.

من و ناامیدی

ما آن‌قدر خود را درگیر بیماری و اندوه کرده‌ایم که فراموش می‌کنیم شوخی و مزاح مانند نور ماه می‌تواند تاریک‌ترین لحظات ما را روشن کند.
یک روز داشتم از سرکارم به خانه برمی‌گشتم. بچه‌ها مشغول فوتبال بازی و یکی از آن‌ها کنار زمین به شدت تیم خود را تشویق می‌کرد.
- چند چند هستید؟ پسر در حالی که لحظه‌ای از تشویق تیم خود غافل نبود، گفت: صفر _ چهارده
- جدی؟! ولی به نظر ناامید نمی‌باشی؟
پسرک با حالتی متعجّب نگاهم کرد و گفت:
- ناامید؟ برای چه؟ هنوز ده دقیقه مانده!

بهلول دانا

روزی هارون‌الرشید از بهلول پرسید: آخرت مرا چگونه می‌بینی؟ گفت: «إنَّ الأبرارَ لَفی نَعیمٌ و اِنَّ الفُجّارَ لَفی جَحیمٌ» قطعا نیکوکاران در بهشت و بدکاران در جهنم‌اند. هارون گفت: پس خویشاوندی من با رسول خدا چه می‌شود؟ بهلول پاسخ داد: «فِاذا نُفِخَ فی الصُّورِ فَلا اَنسابَ بَینَهُم» هنگامی که در صور دمیده شود، نسبی در بین نخواهد بود. و تو بدون عمل نیک بهره‌ای نخواهی داشت. هارون گفت: پس شفاعت پیامبر (ص) چه می‌شود؟ بهلول چنین خواند: «مَن ذَا الذی یَشفَعُ عِندَه اِلا بِإذنِه» کیست آن کسی که نزد خدا شفاعت کند مگر به اذن خدا. یعنی از تو شفاعت نمی‌شود. اشک هارون جاری شد و گفت: آیا عمل من سودی به حالم ندارد؟ بهلول گفت: «فمَن یَعمَل مِثقَالَ ذَرّهٍ خَیراً یَرهُ و مَن یَعمَل مِثقالَ ذَرّهٍ شَراً یَرَهُ» هر کس به قدر ذره‌ای کار نیک یا بد انجام دهد، نتیجه‌اش را خواهد دید. هارون گفت دستور می‌دهم هر روز خرجی‌ات را بدهند. بهلول گفت: خدایی که مرا خلق کرده فراموشم نخواهد کرد و از نزد هارون رفت.

مثل برف!

برف را ببین! اگر تند و شلاقی ببارد، نمی نشیند. برف وقتی می نشیند که آرام و نرم ببارد. حرف هم مثل برف است; اگر به قول قرآن کریم نرم و لین باشد بر دل می نشیند و دلنشین خواهد شد. به همین خاطر خداوند به موسی و هارون فرمود: حال که پیش فرعون می روید با او نرم سخن بگویید.
«فقُولا لَهُ قَولاً لَیِّناً» طه / 44

سفر مشهد

شیخ منصور انصاری، برادر شیخ انصاری است. شیخ منصور در زمان مرجعیت عامّه برادرش، به قصد زیارت، عازم مشهد مقدس رضوی گشت. هنگام حرکت، شیخ انصاری به او فرمود: در این سفر، خواه‌ناخواه، بین تو شاه و امرای دولت ایران ملاقاتی روی خواهد داد؛ ولی مواظب باش عزّت نفس را از دست ندهی و از آنها پولی قبول کنی و بدین وسیله خود را بنده آنان سازی! و الّا اگر چیزی از ایشان پذیرفتی، دیگر پیش من میا و در بازگشت از مشهد در دزفول بمان.