همه ما اجتماعی زندگی می‌کنیم و هیچ‌کدام قادر نیستیم در حالت انزوا و بدون حضور در جامعه به زندگی خود ادامه دهیم. ما نیازهای متعددی داریم که به‌تنهایی از پس همه آن‌ها برنمی‌آییم به همین روی به دیگران نیاز پیدا می‌کنیم تا آن‌ها ما را کمک کنند و متقابلاً ما نیز برخی نیازهای آنان را برآورده نماییم. حال در این زندگی اجتماعی چگونه می‌توانیم اهل عدالت بودن یا نبودن خود یا دیگران را تشخیص دهیم؟ پاسخ این است که باید این هنر را داشته باشیم که خود را جای دیگران بگذاریم؛ اگر با دیگران به‌گونه‌ای برخورد کنیم که دوست داریم با ما برخورد شود عادل هستیم[1] و الا انسانی جاه‌طلبیم که تمام منافع و خوبی‌ها را برای خود می‌خواهیم و اهل عدالت نیستیم.

بحارالانوار، جلد 74، صفحه 171